معرفت

 

هر   که   خواهد   یار   باشد   با    دلم

در     تمام     عمر    باشد     او     گلم

از   تمام    دُر   و   گوهر    در    کلام

من   یکی   از   او   بخواهم   در  مرام

معرفت    از   قلب   او   خواهش   کنم

یک   جهان    خوبی   را   یارش    کنم

معرفت   را  پنج   گنج   است  در  نهان

هر   یکی    از    دیگری    برتر    بدان

میم    ان   مهر    است  و  پاکی  و  وفا

عین    ان    عشقی    برای     لحظه ها

ر    به    راستی ها     کشاند    روزگار

ف     فروتن    میکند    در    هر    دیار

ت    همان   در   معنی   خوارم    نکن

بعد   از   این   گویم   مرا   ترکم   نکن

گر    تمام    معرفت    در   فکر  توست

پس  بیا  چون   روح  من   بیمار  توست

 

 

 

وقتی که بری...

 

وقتی  که   بری  بگو  که   باشم؟  چه  کنم

از   بوسه ی   تو   بگو  جداشم   چه   کنم

وقتی   که   بری  با  غم  دوری  چه  کنم

چشمان   منی   با   شب  کوری  چه  کنم

وقتی  که  بری   با   تب  و   تابم  چه کنم

ارامش   من ,  با    دل   زارم    چه   کنم

وقتی  که بری  با  تن  بی  جان چه  کنم

معمار   منی   خانه ی   ویران   چه   کنم

وقتی که  بری  با  بوی   باران   چه  کنم

احساس منی خالی و  بی جان چه  کنم

وقتی  که  بری خیره  به  راهت  چه کنم

تو    دین   منی   بگو    عبادت   چه   کنم

وقتی   که   بری   زنده   بمانم   چه  کنم

در  غربت سرد   از  تو  نخوانم  چه  کنم

وقتی  که  بری  با  باد و طوفان چه  کنم

در  فصل  خزان  بی سرپناهم  چه  کنم

وقتی   که  بری   با   بغض  گلها چه کنم

در   اینه ها    با   چشم   رسوا   چه  کنم

وقتی  که  بری  با  حرف  مردم  چه کنم

من  خاک  توام   بی گل  گندم   چه کنم